تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
رساندهام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
نشسته سایهای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب میشویم و به دریا نمیرسیم
پرواز میکنیم و به بالا نمیرسیم