ای عشق! کاری کن که درماندند درمانها
برگرد و برگردان حقیقت را به ایمانها
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید