رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
هيچ موجى از شكست شوق من آگاه نيست
در كنار ساحلم امّا به دريا راه نيست
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یکدم سپر شوند برای برادرش