آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
لب خشک و داغی که در سینه دارم
سبب شد که گودال یادم بیاید
مسیح، خوانده مرا، وقت امتحان من است
زمان، زمانِ رجزخوانی جوان من است
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
غم با نگاه خیس تو معنا گرفته
یک موج از اشک تو را دریا گرفته