ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانهروز در ذکر و ثنا
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
یادم آمد شب بیچتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
منِ شکسته منِ بیقرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو میآید
نفسهایم گواهی میدهد بوی تو میآید
اینگونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند
همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند
ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها میشود از دست کمان
با خودم فکر میکنم اصلاً چرا باید
رباب، با آب، همقافیه باشد؟
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست