گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد
خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
زره پوشیده از قنداقه، بیشمشیر میآید
شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر میآید