آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور میکنم امشب غم تمام جهان را
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت