ای لحظهبهلحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
چشم همه چشمههای جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم