ای بزرگ خاندان آبها
آشنای مهربان آبها
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
نباشد در جهان وقتی که از مردانگی نامی
به دنیا میدهد بیتابیِ گهواره پیغامی
هرکه میداند بگوید، من نمیدانم چه شد
مست بودم مست، پیراهن نمیدانم چه شد
نه در توصیف شاعرها، نه در آواز عشّاقی
تو افزونتر از اندیشه، فراوانتر از اغراقی
وعدهای دادهای و راهی دریا شدهای
خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شدهاى
بیزره رفت به میدان که بگوید حسن است
ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است...
آن شب که چارچوب غزل در غزل شکست
مست مدام شیشۀ می در بغل شکست