آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده