با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
به بام بر شدهام از سپیدۀ تو بگویم
اذان به وقت گلوی بریدۀ تو بگویم
بهار، سفرۀ سبزیست از سیادت تو
شب تولّد هستیست یا ولادت تو؟
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را