چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید