داشت میگفت خداحافظ و مادر میسوخت
آب میریخت ولی کوچه سراسر میسوخت
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
ز آه سینۀ سوزان ترانه میسازم
چو نی ز مایۀ جان این فسانه میسازم
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده