ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
آن صدایی که مرا سوی تماشا میخواند
از فراموشیِ امروز به فردا میخواند
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
مفتاح اجابت دعایش، خواندند
سرچشمۀ رحمت خدایش، خواندند
زرد اﺳﺖ بهار ﺑﺸﺮ از ﺑﺎد ﺧﺰانی
ﭘﯿﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮن ﻣﯽﺧﻮرد اﯾﻦ ﺑﺎغ، نهانی
چه میبینند در چشم تو چشمانم نمیدانم
شرار آن چشمها کی ریخت در جانم، نمیدانم
پرپر شدید، باغ در این غم عزا گرفت
پرپر شدید و باز دل غنچهها گرفت