در خیالم شد مجسم عالم شیرین تو
روزگار سادۀ تو، حجرۀ رنگین تو
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
جهان را، بیکران را، جن و انسان را دعا کردی
زمین را، آسمان را، ابر و باران را دعا کردی
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست