آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید