مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را
شکسته صاعقۀ تازیانه، بال و پرم را
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
شرط محبت است بهجز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
هزار سال گذشت و هزار بار دگر،
تو ایستادهای آنجا در آستانۀ در!