گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
وجود، ثانیه ثانیه در تو فانی شد
طلیعۀ غزلی صاحبالزمانی شد
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
جان به پیکر داشت وقتی مشکها جان داشتند
کاش میشد ابرها آن روز باران داشتند
بر نبض این گهواره نظم کهکشان بستهست
امید، بر شش ماه عمر او زمان بستهست
صحبت از دستی که رزق خلق را میداد شد
هر کجا شد حرف از آن بانو به نیکی یاد شد
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
میان هلهله سینه مجال آه نداشت
برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی