میرسد پروانهوار آتشبهجانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
با حسرت و اشتیاق برمیخیزد
هر دستِ بریده، باغ برمیخیزد
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند