نمردهاند شهیدان که ماه و خورشیدند
که کشتگان وطن، زندگان جاویدند
گر به چشم دل جانا، جلوههای ما بینی
در حریم اهل دل، جلوۀ خدا بینی
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
ما را نترسانید از طوفان
ما گردباد آسمان گردیم
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست