من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
شرط محبت است بهجز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو
در روزگاران غریبی، آشنا بودى
تنها تو با قرآن ناطق همصدا بودی
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی