نام گرامی‌اش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
چشمان جهان محو تماشایت بود
ایثار چکیده‌ای ز تقوایت بود
در قاب عکست می‌تواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
چون سرو همیشه راست قامت بودی
معنای شرافت و شهامت بودی
ای آن‌که نور عشق و شرف در جبین توست
روشن، سرای دل ز چراغ یقین توست
بهارِ آمدنت می‌برد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
فکر می‌کردم که قدری استخوان می‌آورند
بعد فهمیدم که با تابوت، جان می‌آورند
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
شب‌نشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همه‌شب راز و نیاز سحرش را دیدند
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار می‌کنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشم‌هایش
دور از تعلق‌های دنیا چشم‌هایش
این چندمین نامه‌ست بابا می‌نویسم؟
هر چند یادت نیست امّا می‌نویسم
خم نخواهد کرد حتی بر بلند دار سر
هرکسی بالا کند با نیت دیدار سر
عجب فضائل عرشی، عجب کمالی داشت
چه قدر و منزلت و جلوه جلالی داشت
