اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
آنقدر نقش لالۀ پرپر کشیدی
تا آنکه آخر، عشق را در بر کشیدی
دیدن یک مرد گاهی کار طوفان میکند
لحظهای تردید چشمت را پشیمان میکند
داشت میگفت خداحافظ و مادر میسوخت
آب میریخت ولی کوچه سراسر میسوخت
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
پایان یکیست، پنجرهٔ آسمان یکیست
خورشید بین این همه رنگینکمان یکیست
زخم من کهنه زخم تو تازه
زخمی پنجههای بیرحمیم