گم کرده چنان شبزدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را
شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
عشق یعنی بَری از غفلتِ خودخواهی شو
هجرت از خود کن و سرچشمۀ آگاهی شو
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
گریه کن لؤلؤ و مرجان، که هوا دم کرده
چاهِ کوفه عطشِ چشمۀ زمزم کرده
بر قرار و در مدارِ باوفایی زیستی
ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی
بُرونِ در بنه اینجا هوای دنیا را
درآ به محفل و برگیر زاد عقبا را
بوی خداست میوزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحهاش میرسد به من