ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
آسمان بی‌شک پر از تکبیرة الاحرام اوست
غم همیشه تشنۀ دریای ناآرام اوست
نام تو عطر یاس به قلب بهار ریخت
از شانه‌های آینه گرد و غبار ریخت
ای تا به قیامت علم فتح تو قائم
سلطان دو عالم، علی موسی کاظم
