از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
هميشه بازی دنيا همين نمیماند
بساط غصب در آن سرزمين نمیماند
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست
شيرينیِ اين لحظهها در هر وصالی نيست
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم