پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
هر چقدر این خاک، بارانخورده و تر میشود
بیشتر از پیشتر جانش معطر میشود
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
نور تو، روح مرا منزل به منزل میبرد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل میبرد