ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
هر چقدر این خاک، بارانخورده و تر میشود
بیشتر از پیشتر جانش معطر میشود
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
نور تو، روح مرا منزل به منزل میبرد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل میبرد
