میرسد پروانهوار آتشبهجانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
با حسرت و اشتیاق برمیخیزد
هر دستِ بریده، باغ برمیخیزد
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم
چه جانماز پی اعتكاف بر دارد
چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی