توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی