آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
این پرچمی که در همه عالم سرآمد است
از انقلاب کاوۀ آهنگر آمدهست