روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
چه بود سهم زمین و زمان اگر تو نبودی
و سرنوشت تمام جهان؟ اگر تو نبودی