نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟