پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود