اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
گفتیم وقت شادی و وقت عزا، حسین
تنها دلیل گریه و لبخند ما حسین
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
کیسههای نان و خرما خواب راحت میکنند
دستهای پینهدارش استراحت میکنند
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود