خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
دیر شد دیر و شب رسید به سر
یارب! امشب نکوفت حلقه به در
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز
نهضتت مایهٔ الهام جهان است هنوز
روشن از روی تو آفاق جهان میبينم
عالم از جاذبهات در هيجان میبينم