گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
دیر شد دیر و شب رسید به سر
یارب! امشب نکوفت حلقه به در
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز
نهضتت مایهٔ الهام جهان است هنوز
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ
روشن از روی تو آفاق جهان میبينم
عالم از جاذبهات در هيجان میبينم