مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
در محضر عشق امتحان میدادی
گویی که به خاک، آسمان میدادی
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
بشکستهدلی، شکسته میخواند نماز
در سلسله، دستبسته میخواند نماز
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم