به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم