در سوگ نشسته‌ایم با رختِ امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید
«فاش می‌گویم و از گفتۀ خود دلشادم»
من غلام علی‌ام از دو جهان آزادم
درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانی‌ست
دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمری‌ست زندانی‌ست
چه بنویسم؟ که شعرم باب میلم در نمی‌آید
دلم می‌خواهد اما آه... از من برنمی‌آید
یک پرده در سکوت شکستم، صدا شدم
رفتم دعای ندبه بخوانم، دعا شدم
بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم
دل شکستۀ من! ای شکسته بال خودم
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با هم‌زبانش
آن سوی حصار را ببینیم ای کاش
آن باغ بهار را ببینیم ای کاش
روز و شب در دل دریایى خود غم داریم
اشک، ارثى‌ست که از حضرت آدم داریم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
گاه تنها يک نفر هم يار دين باشد بس است
يک نفر بانوى سرشار از يقين باشد، بس است
