گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
برخیز سحر ناله و آهی میکن
استغفاری ز هر گناهی میکن
تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وَز سعی و طواف هرچه کردهست، نکوست
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
کو یک نفر که یاد دلِ خستگان کند؟
یا لا اقل حکایت ما را بیان کند...
خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد
اول قدم آن است جگر داشته باشد...
از روی توست ماه اگر اینسان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر