«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
در مکتب عشق، آبروداری کن
هر مؤمن رنجدیده را یاری کن
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطرآگین است
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
بینور عبادت، دل ما دل نشود
باران امید و شوق، نازل نشود
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت