گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بیخزان پیدا شد
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
هر منتظری که دل به ایمان دادهست
جان بر سر عشق ما به جانان دادهست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبلهنما خواهد بود