هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
آن سوی حصار را ببینیم ای کاش
آن باغ بهار را ببینیم ای کاش
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد
هر منتظری که دل به ایمان دادهست
جان بر سر عشق ما به جانان دادهست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبلهنما خواهد بود
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گلافشان باشد