من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
شدهست آینۀ حیّ لایموت، صفاتش
کسی که خورده لب خضر هم به آب حیاتش
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
نرگس، روایتیست ز عطر بهار تو
مریم، گلیست حاکی از ایل و تبار تو
ای شب قدر! کسی قدر تو را فهمیدهست؟
تا به امروز کسی مرتبهات را دیدهست؟
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
دوری تو را بهانه کردن خوب است
شکوه ز غم زمانه کردن خوب است
با ذكر یا كریم همه یاكریمها
خواندند با تو یا علی و یا عظیمها
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چه سفرهای، چه كرمخانهای، چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزیِ فراوانی
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید