به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
چشم دل باز کن که جان بینی
آنچه نادیدنیست آن بینی
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم