نشسته است به خون چادر سیاه و سپیدت
رسیده اول پاییز، صبح روشن عيدت
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
دوباره سرخه تموم دفترم
داره خون از چشای قلم میاد
شکوه تاج ایمان بر سر ماست
شجاعت قطرهای از باور ماست
رها کردند پشت آسمان زلف رهایت را
خدا حتماً شنید آن لحظۀ آخر دعایت را
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
پشت مرزهای آسمان خبر رسید
جبرئیل محضر پیامبر رسید
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
حسی درون توست که دلگیر و مبهم است
اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است
این جاده که بیعبور باقی مانده
راهیست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
ای آنکه قسم خورده به نام تو خدایت
بیدار شده شهر شب از بانگ رهایت
تا باد مرکبیست برای پیام تو
با هر درخت زمزمهوار است نام تو
زبان با نام زهرا خو گرفتهست
گل یاس آبرو از او گرفتهست
در مکتب عشق، آبروداری کن
هر مؤمن رنجدیده را یاری کن
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
شهر آینهدار میشود با یک گل
پروانهتبار میشود با یک گل
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
عهدیست که بستهایم، برمیخیزیم
با آنکه شکستهایم، برمیخیزیم
چشمان منتظر خورشید، با خندههای تو میخندد
آه ای تبسم روحانی، هستی به پای تو میخندد
از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید