و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم