تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
هرچند در شهر خودت تنهایی ای قدس
اما امید مردم دنیایی ای قدس