من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش